Mezara su dökmek, Türklerin Şamanizm döneminden kalma bir inanışmış. O dönemlerde ölülerin bazı dönemlerde su içtiğine inanılırmış. Bu yüzden mezara dönem dönem bir tas su bırakılır ya da mezarın başına içi su dolu kulplu bir bardak asılırmış. Hatta bunu bir tören ile yaparlarmış. Türkler müslüman olduktan sonra bu inanış kısmen aynı şekilde devam etmiş. Önceleri bardak veya tasla su bırakılmaya devam edilmiş. Daha sonra bardak ve tas gibi fani aletleri mezara bırakmak ortadan kalkarak, mezara kulplu bardaktan su dökmeye dönüşmüş. Halen su, mezarın baş tarafından başlayarak ayak tarafına doğru dökülür. Tersi ise adetten değildir.
İkinci neden;
Peygamberimiz Hz.Muhammed’in, iki kabrin başında iken söylediği ve yaptıklarının da etkisi çok büyüktür. Hadislerde bu olay şu şekilde geçmektedir;
“Şüphesiz ki o ikisi azap çekiyorlar. Çektikleri azap da büyük bir şey değildir (kolay olan, fakat ondan korunmaları nefislerine zor gelen bir şey idi.) Peygamberimiz; sonra yaş bir dal isteyerek onu ikiye ayırdı. Bir parçasını birinin üzerine dikti, diğerini de öbürünün üzerine dikti ve: ‘Bu iki dal, yaş kaldıkça o ikisinden azabın hafifletmesini ümit ederim’ buyurdu.” [Buhârî, hadis no: 1387)
İşte bu iki nedenin sonucu olarak,
Kabir üzerindeki yeşilliklerin orada yatan kimsenin azabını dindirdiği ve o bitkilerin ibadetlerinin onun defterine yazıldığı rivayet ediliyor. Bu nedenle su dökülerek bitkilerin çabucak yeşillenmesi ve yeşilliklerin ömrünün uzun olması sağlanıyor. Toprakla örtülen kabrin sulanarak iyice oturması ve toprağın rüzgârla gitmesi engelleniyor ve yine dökülen su sayesinde toprak sıkılaşarak kabrin çökmesinin ve vahşi hayvanların cenazeye zarar vermesinin de önüne geçilmiş olunuyor.
Hatta tüm bunların yanı sıra halen mezar taşlarına genel olarak kuşların su içebilmesi için suluk yapılır. Bunun için de çeşitli söylentiler var ancak en akla yatanı;
İnsanların kuşları (kanatlarından dolayı) genel olarak meleklere benzetmesi ve öldükten sonra onların dualarını alabilmesi için yapıldığı söylenilmektedir.